Te veel om op te noemen

Pff jeetje wat heb ik alweer een tijdje niet geschreven. Er is in de tussentijd zoveel gebeurd.
Maar laat ik maar beginnen bij waar ik was gebleven.

Na Nyepi waren Heine en ik uitgenodigd bij Agus thuis. Dat is de Engels leraar wanneer er geen vrijwilligers zijn. We zouden daar koffie drinken bij de school kijken waar hij les geeft en dan lunchen in Bajero. We gingen dus mee naar school om te kijken. Maar Agus had iets anders in gedachte. Ons Engels was beter dus vond hij dat wij Engels moesten geven. Heine heeft iets geïmproviseerd en ik heb lekker toegekeken. Maar na een half uur hadden we het wel gezien en zijn we gaan lunchen. Het was wel weer een hilarische situatie.
Ook deze week wilde ze me een andere bijzondere ceremonie laten ervaren. Het nichtje van Ketut was zwanger maar hiervoor had ze een doodgeboren kindje gebaard. Die moest nog symbolisch gecremeerd worden. Zodat de ziel zou reïncarneren in de nieuwe baby. Maar daar uing eerst het maken van heel veel offeringen aan vooraf. De hele familie was aanwezig en bezif met voorbereidingen en waren wr rijdens de ceremonie. Het was weer erg veel bidden en vij verschillende tempels en op het strand. Bij de eerste tempel werd het kindje symbolisch gecremeerd door het verbranden van een cocosnoot. Tijdens het bidden hier, zag ik moeder huilen en toen schoot ik zelf ook wel vol. Op het strand werd de ziel vrijgelaten, een eend en een kip stonden hiervoor symbool en die werden vrijgelaten, de cocosnoot met de schaal waarin hij werd verbrand en offeringen werden ter zee gelaten. Dit was voor de reïncarnatie. Het was heel bijzonder om mee te maken. Naast dat ze veel bidden is het vooral een sociale aangelegenheid daarom vond ik het vooral leuk omdat de hele familie mij opnam in de familie, dus het was een hele ervaring.

Het vierde weekend, weekend voor de laatste week, heb ik een weekendje Ubud gedaan. Ik ben twee uur alleen op mijn scooter door het binnenland naar Ubud gereden. Het was super gaaf, omdat het lekker rustig was waardoor ik kon genieten van de omgeving. Ik sliep bij Antoinette in Bedulu 15 minuutjes op de scooter vanaf Ubud. De eerste avond heb ik heerlijke sushi gegeten. De volgende dag ben ik alleen naar de Monkey Forest gegaan en heb ik lekker aapjes gekeken. Sacred Monkey Forest Sanctuary is een heilige plek met verschillende Hindoeistische tempels, waar wilde en semi-wilde apen leven. Er leven 6 verschillende roedels. Het was erg leuk om naar ze te kijken en ik heb ze ook gevoerd waardoor ze ook op mijn hand gingen zitten. Ik had daar makkelijk de hele dag kunnen blijven maar het werd te druk. Daarom ben ik toen naar de traditionele markt geweest waar ik heel wat kleren heb gekocht, het onderhandelen was weer een uitdaging maar erg leuk! Daarna heb ik bog wat gegeten en was het geld wat ik had meegebracht op, dus ben ik weer terug gegaan naar Bedulu. Die avond heb ik een leuke avond gehad met mensen ver boven mijn leeftijd, twee kwamen uit Leiden en hun favoriete restaurant was Eigenwijs (relevant onder de Leidenaren, hahaha). De volgende dag ben ik met Hanza naar Je Pulu geweest in Bedulu. Het is een heilige plek omdat de koning van Ubud daar altijd mediteerde. Het is een muur met uit steengehouwen beelden. Het verhaal gaat dat persoonlijke lijfwacht het met zijn nagels uit de steen heeft gehouwen. Ook gaat het verhaal dat wanneer de koning daar mediteerde zijn hoofd naar de hemel steeg, naar god, daar had hij altijd discussies met God. Die discussie ging over dat de koning vond dat hij de echte god was. Op een gegeven moment liet god het hoofd niet meer twrug keren naar de aarde. Maar Ubud had een koning nodig dus toen hebben ze er een varkenskop opgezet.
Na Je Pulu ben ik weer naar Ubud gegaan om ewn fullbody massage te regelen. Antoinette had me er een aangeradenaangeraden, maar die was onvindbaar! Ik heb hwel Ubud door gecrossed, maar ik gaf niet op. Ik heb een andere goede gevonden. Het was een aparte ervaring. Daarna ben ik nog in een cafe net livebandje gaan eten.
De volgende dag ben ik nog naar kliniek geweest voor meer antibiotica en daarna weer terug gereden om diezelfde dag nog les te geven.

Toen ik terug was zei Ketut ik wil graag met je naar de waterval en je dingen laten zien, maar je hebt geen tijd. Dat vond ik zo lief dat ze dat zei. Ik zei ja maar als ik tijd heb heb jij geen tijd. Maar we zouden dezelfde week nog naar de waterval gaan en zondag naar Lovina. Gelijk de dag erna zijn we gelijk gegaan. Ketut kwam naar me toe terwijl ik aan het lesgeven was, ik denk dat we nu moeten gaan. Ik was natuurlijk overdonderd, maar we zijn gegaan. De grote kinderen gingen ook mee. Maar Heine en ik waren niet voorbereid op wat er komen ging. Het was namelijk een hele stijle weg naar beneden door de jungle, het was amper een pad. Maar het had geregend dus het was super glad. En ik heb maar niet nagedacht over de onaangename wilde dieren die we hadden kunnen tegen komen. Het was zo warm dat ik de waterval niet meer hoefde te zien, ik hoefde alleen maar naar mezelf te kijken. Maar we hadden dus geen drinken mee en waren op onze slippers, die moesten we dus halverwege uittrekken omdat het te glad was! Daar gingen we dan op onze blote voeten door de jungle naar beneden en later ook weer naar boven en het was een wandeling van 50 minuten. Maar voor de kinderen en Made en Ketut was het heel normaal om op deze manier naar de waterval te gaan. De waterval was heel mooi en onontdekt, erg leuk! We hebben daar heerlijk gezwommen. Het was heerlijk spontaan en daardoor dus extra leuk.

Zaterdag is de dag dat de kinderen Balinese dans krijgen, dus dat wilde ik nog graag zien voordat ik naar Java zou gaan. Zondag zijn we met zijn vieren, Ketut, Made, Heine en ik naar Lovina gereden op de scooter. Het was een geweldige trip door de bergen met veel haarspeldbochten, zeker een uitdaging voor mij. Lovina is een strandplaatsje waar je 's ochtends dolfijnen kan zien. Maar we waren er niet 's ochtends vroeg, maar dat was ook niet het doel. Ketut en Made wilde hier met ons heen en Heine en ik hebben ons prima vermaakt op het strand. Dus het was een heerlijk dagje.
Maandag was mijn laatste dag lesgeven, en ik wilde wat leuks doen lekker spelletjes buiten doen, maar het mocht niet niet zo wezen want het was alleen maar aan het regenen. Dus dat was echt stom! Agus was er ook maar hij maakte het zo ongemakkelijk. De kinderen moesten geforceerd wat tegen me zeggen en me een knuffel geven en ik kreeg allemaal cadeautjes. Dat was dan wel weer erg lief, maar die moest ik allemaal uitpakken terwijl alle kinderen toekeken! Ik heb ook nog de Hokey Pokey met ze gedaan die ik ze de week ervoor had geleerd en ze hebben bog voor me gezongen. Het was een rare laatste dag.
De volgende dag wilde Ketut en Made mij zelf naar Denpasar brengen naar de broer van Ketut. Maar we hebben eerst nog een stop gehad bij Tanachlot, een heilige tempel in de zee. Bij de broer hebben ze nog avond gegeten en toen zijn ze naar huis gegaan. Ketut zei ik wil hier blijven om meer tijd met je door te brengen, maar ik moet weer terug en toen zeiden we tegelijk I will miss you. Ik heb Ketut en Made echt in mijn hart gesloten en ook hun familie. De zoon en dochter zijn ook zo lief en de broer en zijn vrouw en kinderen waren ook lief. Ook zei Ketut als je terug bent in Nederland ga je weer geld verdienen en als je gwnoeg hebt kom je weer terug, zo lief! Ook Heine werd emotioneel toen hij me in Denpasar moest achter laten. Ik was dus wel wwn beetje rauwig. Maar daar was weinig tijd voor want ze wilde me Denpasar laten zien, hahahaha.
De volgende dag ben ik door de broer naar het vliegveld gebracht en ben ik op het vliegtuig naar Java gestapt.

In Yogyakarta aangekomen ben ik naar het hotel gegaan en ben ik vrijwel direct de stad ingegaan om te eten en te verkennen. Ik heb gelijk de hele markt gezien. Ik was daarna kapot en ging terug naar het hotel. Daar kwam ik twee Zweedse jongens, David en Gabriel tegen en een Nederlands meisje, Amanda. Zij gingen een tour doen naar de Bromo vulkaan en vulkaan Ijen. Ik wilde heel graag mee, het was onpraktisch want ik zou weer richting Bali reizen, maar ik heb de tijd dus ik ben meegegaan.
Afgelopen donderdag hebben we 13 uur in een busje gezeten richting Bromo. De ochtend erna zouden we gelijk de vulkaan beklimmen om daar de zonsopgang te zien. Maar de driver had ons de berg opgestuurd wat uitkijkt op de vulkaan. Wisten wij veel, het was pikke donker. Maar hwt was wel vet om daar in het donker te klimmen en de zon op te zien komen en uitzicht te hebben op vulkaan en de vallei. Maar we hadden betaald voor de vulkaan, maar Amanda en ik waren kapot dus wij wilde de vulkaan de volgebde dag doen. Dus we hadden zelf twee scooters geregeld die ons naar de krater zouden rijden en weer terug. Dus de volgende ochtend weer vroeg eruit en op naar de vulkaan. Het was geweldig om achter op de scooter de zon te zien opkomen terwijl we door de vallei reden. Het was super gaaf om op die vulkaan te zijn, we waren helemaal alleen en het uitzicht was prachtig!
Na de bromo sprongen we weer in de bus naar Ijen. Dat was gisteren. De driver reed als een maniak dus we hebben ons slaap tekort helaas niet kunnen inhalen in de bus. Dat was jammer want die nacht zouden we om 1 uur de vulkaan beklimmen! Vanwege dat we de blauwe vlammen ziuden zien. Ijen is een vulkaan waar een zwavelmeer is en er wordt zwavel verzameld door mannen die het verkopen voor Rp1000 per kilo verkopen. Dus eerst lopen ze helemaal naar boven, dan naar beneden de krater in, daar verzamelen ze de zwavel voor 70 kl en vervolgens lopen ze daarmee de krater uit en weer naar beneden. Ik heb deze tocht dus ook gedaan maar met een stuk minder gewicht, het ging heel stijl omhoog en de krater in was glad dus dat vond ik wel erg spannend. Ik was kapot toen we eenmaal in de krater waren, maar het was heel bijzonder. We hadden gasmaskers gekregen tegen de rook van de zwavel. Ook hier waren we tot zonsopkomst. Toen we weer terug beneden waren was het gelijk weer de bus in en op naar Banyuwangi, hier ging iedereen op de ferry naar Denpasar. Ik ben hier nog, in een hotel bij het treinstation, even uitrusten. Morgen ga ik weer terug met de trein naar Yogyakarta en dan zie ik wel weer verder!

Dikke kus vanuit Java en tot de volgende!