Introductie, offeren en Samsaman
Door: Sanne
Blijf op de hoogte en volg Sanne
09 Maart 2015 | Indonesië, Samsaman Kaja
Nou daar komt die dan he, eerste reisverslag vanuit Bali.
Het begon natuurlijk met de lange vliegreis met Malaysia Airlines. Ik kreeg twee maaltijden tijdens de reis en natuurlijk belandde er beide keren een deel op mijn broek.
Antoinette van de vrijwilligersorganisatie vertelde mij dat als ik aan zou komen op het vliegveld van Denpasar, dat ik dan moest kijken naar een bordje met VIP international erop. Dus ik kwam binnen in de aankomsthal en er waren heel veel bordjes, maar niet degene die ik zocht. Dus ik ben verder gaan zoeken en dan komen er allemaal taxichauffeurs naar je toe met waar wil je heen. Maar ik wist helemaal niet waar ik naar toe zou gaan en de chauffeur kon ik niet vinden, dus ik raakte lichtelijk in paniek. Ik had ook niet telefoonnummer van Antoinette niet, wat uiterst onhandig is. Dus ik het Internet op voor telefoonnummers van de organisatie, maar geen succes. Dus toen heb ik mijn moeder ingeschakeld om achter het telefoonnummer te komen. Ondertussen had ik VIP International al twee keer laten omroepen, maar geen gehoor. Gelukkig werd ik toen gebeld door Antoinette, ik was daar toen al bijna twee uur op dat vliegveld. Wat was er nou mis gegaan, er was de chauffeur gezegd dat ik later aan zou komen en hij had geen bordje met VIP erop waardoor hij waarschijnlijk ook nietreageerde op de oproepen. Maar goed, na bellen met Antoinette hadden we elkaar gevonden en gingen we op weg naar Antoinette. Ik was er dus zeker twee uur later dan gepland. Wat voelde ik me verloren op dat vliegveld zeg!
Eenmaal bij Antoinette in Bedulu, gemeente Ubud, ben ik een beetje bijgekomen en zijn we samen naar restaurantje van vrienden bij haar uit de buurt geweest. En ja hoor daar maakte ik mijn eerste grote regenbui mee. Het regenseizoen is wel bijna afgelopen nu. Daar heb ik ook mijn eerste Indonesische maaltijden genuttigd, heel lekker. Later kwam een vriend, Hanze, en zijn buurmeisje uit Nederland, Elien, er ook bij en toen werd voorgesteld om die zelfde avond nog naar Ubud te gaan, naar de favoriete band van Hanze en Antoinette. Ik wilde dat natuurlijk wel. Dus achter op de scooter ben ik daar heen gegaan. De band was goed en ik heb een leuke avond gehad. We gingen terug door de regen met regeregenponcho's, prachtig gezicht natuurlijk haha. De volgende dag gingen we dingen regelen als geld en een simkaart. Voor de rest hebben we een beetje koffie gedronken en gegeten in cafés. Die avond zouden we met vrienden van Antoinette mee gaan naar de tempel om de ceremonie van volle maan bij te wonen. Daarvoor moet je wel de traditionele kleding aan, dus ik had een Sarong, een soort overhemd van kant en een sjaal om mijn middel, van Antoinette geleend. Maar helaas zijn we niet meer gegaan, want het kwam met bakken uit de hemel. Dus we zijn in het restaurant Pelua, van de vrienden van Antoinette gebleven.
De volgende dag, Zaterdag, zou de chauffeur mij om 9 uur naar Samsaman brengen, maar Balinese tijd zu dat wel later worden dachten we. Maar hij was op tijd, en toen was ik dus te laat, want ik zat nog in mihn pyjama aan de ontbijttafel haha. Maar ik ben snel mijn tas gaan inpakken en om gaan kleden en toen was ik klaar om te gaan.
In Samsaman aangekomen werd ik warm ontvangen door Ibu Ketut en haar man. Ibu betejent mevrouw of moeder. Ik kreeg een lekker kopje koppi, koffie, en er werd me verteld dat Trudy, van de stichting die de school heeft opgericht, onderweg was. Trudy ken ik via een vriendinnetje Caroline uit Leiden, zo ben ik ook terecht gekomen bij dit vrijwilligerswerk.
Ook op zaterdag gaan de kinderen naar school, voor traditionele Balinese dans. Dus alle kinderen kwamen zich al aan mij voorstellen. Ik heb veel met Trudy gepraat en genoten van de Balinese dans, ik doe het ze niet na! Je moet erg veel bewegingen maken met je handen en je hoofd. Nu durfde ik niet zo goed mee te doen, maar misschien later.
Het was Trudy haar laatste dag, maar ze wilde me toch nog even graag zien, wat heel fijn was. Ik ben ook samen met Heine, achterop de scooter, bij Trudy thuis geweest. Was toch nog even gezellig. Was wel doodsbang achterop de scooter omdat de weg vol met gaten zit.
Heine is even oud als ik en komt uit Denemarken. Wij slapen samen in het gastenverblijf op de family compound van Ketut. Ieder onze eigen kamer. Een family compound zijn huizen van familieleden omringd door muren, dus ze leven met familie binnen een afgesloten gebied. De moeder, schoonzus en broer van Ketut keven hier nog. Ketut woont iets verderoo met haar scgoonfamioie op een comoound. Elke compound heeft een eigen tempel voor ceremonies. Ook het dorp heeft weer een tempel. Er zijn ontelbaar ceremonies, maar dat hangt ook weer af van welk gebied in Bali. Bali is hindoeïstisch en ze offeren heel wat af, elke dag, die offeringen maken ze zelf, het zijn een soort van mandjes met bloemetjes en er word wierook gebrand.
Maar weerterug naar het verhaal. Zondag ben ik met Ketut naar Bajera gegaan om een scooter voor mezelf te huren. Ik ben achterop de scooter daar heen gegaan. Het kostte 900000 rp dus dat is 63 euro voor een hele maand. Op de terug weg moest ik zelf al rijden, wat best wel vet was, maar ook spannend, want ze rijden hier links alles rijd gewoon wanneer en hoe ze willen. Maar het is goed gegaan en ik kan nu met mihn scooter en samen met Heine uitstapjes maken, dus dat vind ik helemaal leuk. Maar ik heb natuurlijk geen rijbewijs, dus als ik word aangehouden moet ik de politie omkopen met 50000 rp, 3,50 euro. Dus dat is ook nog wel spannend.
Het is hier inmiddels maandag, warm en bijna middag. Ik ga zo lunchen en dan geef ij de kinderen les van 14-16. Ik ga een smoelenboek van ze maken voor mezelf, voor het onthouden van de namen en voor de volgende vrijwilligers.
Dit was het voor nu, slaap lekker allemaak en tot het volgende verslag! Foto's komen later!
Liefs Sanne
Het begon natuurlijk met de lange vliegreis met Malaysia Airlines. Ik kreeg twee maaltijden tijdens de reis en natuurlijk belandde er beide keren een deel op mijn broek.
Antoinette van de vrijwilligersorganisatie vertelde mij dat als ik aan zou komen op het vliegveld van Denpasar, dat ik dan moest kijken naar een bordje met VIP international erop. Dus ik kwam binnen in de aankomsthal en er waren heel veel bordjes, maar niet degene die ik zocht. Dus ik ben verder gaan zoeken en dan komen er allemaal taxichauffeurs naar je toe met waar wil je heen. Maar ik wist helemaal niet waar ik naar toe zou gaan en de chauffeur kon ik niet vinden, dus ik raakte lichtelijk in paniek. Ik had ook niet telefoonnummer van Antoinette niet, wat uiterst onhandig is. Dus ik het Internet op voor telefoonnummers van de organisatie, maar geen succes. Dus toen heb ik mijn moeder ingeschakeld om achter het telefoonnummer te komen. Ondertussen had ik VIP International al twee keer laten omroepen, maar geen gehoor. Gelukkig werd ik toen gebeld door Antoinette, ik was daar toen al bijna twee uur op dat vliegveld. Wat was er nou mis gegaan, er was de chauffeur gezegd dat ik later aan zou komen en hij had geen bordje met VIP erop waardoor hij waarschijnlijk ook nietreageerde op de oproepen. Maar goed, na bellen met Antoinette hadden we elkaar gevonden en gingen we op weg naar Antoinette. Ik was er dus zeker twee uur later dan gepland. Wat voelde ik me verloren op dat vliegveld zeg!
Eenmaal bij Antoinette in Bedulu, gemeente Ubud, ben ik een beetje bijgekomen en zijn we samen naar restaurantje van vrienden bij haar uit de buurt geweest. En ja hoor daar maakte ik mijn eerste grote regenbui mee. Het regenseizoen is wel bijna afgelopen nu. Daar heb ik ook mijn eerste Indonesische maaltijden genuttigd, heel lekker. Later kwam een vriend, Hanze, en zijn buurmeisje uit Nederland, Elien, er ook bij en toen werd voorgesteld om die zelfde avond nog naar Ubud te gaan, naar de favoriete band van Hanze en Antoinette. Ik wilde dat natuurlijk wel. Dus achter op de scooter ben ik daar heen gegaan. De band was goed en ik heb een leuke avond gehad. We gingen terug door de regen met regeregenponcho's, prachtig gezicht natuurlijk haha. De volgende dag gingen we dingen regelen als geld en een simkaart. Voor de rest hebben we een beetje koffie gedronken en gegeten in cafés. Die avond zouden we met vrienden van Antoinette mee gaan naar de tempel om de ceremonie van volle maan bij te wonen. Daarvoor moet je wel de traditionele kleding aan, dus ik had een Sarong, een soort overhemd van kant en een sjaal om mijn middel, van Antoinette geleend. Maar helaas zijn we niet meer gegaan, want het kwam met bakken uit de hemel. Dus we zijn in het restaurant Pelua, van de vrienden van Antoinette gebleven.
De volgende dag, Zaterdag, zou de chauffeur mij om 9 uur naar Samsaman brengen, maar Balinese tijd zu dat wel later worden dachten we. Maar hij was op tijd, en toen was ik dus te laat, want ik zat nog in mihn pyjama aan de ontbijttafel haha. Maar ik ben snel mijn tas gaan inpakken en om gaan kleden en toen was ik klaar om te gaan.
In Samsaman aangekomen werd ik warm ontvangen door Ibu Ketut en haar man. Ibu betejent mevrouw of moeder. Ik kreeg een lekker kopje koppi, koffie, en er werd me verteld dat Trudy, van de stichting die de school heeft opgericht, onderweg was. Trudy ken ik via een vriendinnetje Caroline uit Leiden, zo ben ik ook terecht gekomen bij dit vrijwilligerswerk.
Ook op zaterdag gaan de kinderen naar school, voor traditionele Balinese dans. Dus alle kinderen kwamen zich al aan mij voorstellen. Ik heb veel met Trudy gepraat en genoten van de Balinese dans, ik doe het ze niet na! Je moet erg veel bewegingen maken met je handen en je hoofd. Nu durfde ik niet zo goed mee te doen, maar misschien later.
Het was Trudy haar laatste dag, maar ze wilde me toch nog even graag zien, wat heel fijn was. Ik ben ook samen met Heine, achterop de scooter, bij Trudy thuis geweest. Was toch nog even gezellig. Was wel doodsbang achterop de scooter omdat de weg vol met gaten zit.
Heine is even oud als ik en komt uit Denemarken. Wij slapen samen in het gastenverblijf op de family compound van Ketut. Ieder onze eigen kamer. Een family compound zijn huizen van familieleden omringd door muren, dus ze leven met familie binnen een afgesloten gebied. De moeder, schoonzus en broer van Ketut keven hier nog. Ketut woont iets verderoo met haar scgoonfamioie op een comoound. Elke compound heeft een eigen tempel voor ceremonies. Ook het dorp heeft weer een tempel. Er zijn ontelbaar ceremonies, maar dat hangt ook weer af van welk gebied in Bali. Bali is hindoeïstisch en ze offeren heel wat af, elke dag, die offeringen maken ze zelf, het zijn een soort van mandjes met bloemetjes en er word wierook gebrand.
Maar weerterug naar het verhaal. Zondag ben ik met Ketut naar Bajera gegaan om een scooter voor mezelf te huren. Ik ben achterop de scooter daar heen gegaan. Het kostte 900000 rp dus dat is 63 euro voor een hele maand. Op de terug weg moest ik zelf al rijden, wat best wel vet was, maar ook spannend, want ze rijden hier links alles rijd gewoon wanneer en hoe ze willen. Maar het is goed gegaan en ik kan nu met mihn scooter en samen met Heine uitstapjes maken, dus dat vind ik helemaal leuk. Maar ik heb natuurlijk geen rijbewijs, dus als ik word aangehouden moet ik de politie omkopen met 50000 rp, 3,50 euro. Dus dat is ook nog wel spannend.
Het is hier inmiddels maandag, warm en bijna middag. Ik ga zo lunchen en dan geef ij de kinderen les van 14-16. Ik ga een smoelenboek van ze maken voor mezelf, voor het onthouden van de namen en voor de volgende vrijwilligers.
Dit was het voor nu, slaap lekker allemaak en tot het volgende verslag! Foto's komen later!
Liefs Sanne
-
09 Maart 2015 - 08:06
Helma Visser:
Hoi lieve Sanne
Wat een heerlijk verhaal voor de eerste keer.
En wat zal je je eenzaam hebben gevoeld op dat vliegveld toen er niemand stond.Fijn dat je zo'n lieve moeder in Nederland hebt die dat even voor je gaat uitzoeken.
Wat een belevenis om daar op je scootertje rond te toeren.
En dat omkopen bij de politie lukt jou wel.
Je geeft hem je grote glimlach en dan is ie verkocht zonder geld te betalen.
Leuk dat smoelenboek. Krijg je nog een beetje Herbergiergevoel van .
Succes met het lesgeven. Ik wacht op je foto's. Leuk om je zo te volgen.
Ik ga je missen hier.
Dikke knuffel Helma . Geniet maar van deze ervaring. Xxx -
11 Maart 2015 - 18:50
Mattijs Douwe Rien Friso:
Hooi! Sanne!
Lekker uitgebreid verhaal. We hebben hier in Val Thorens met plezier je verhaal gelezen.
Veel plezier nog. We zijn benieuwd wat je verder allemaal gaat uitspoken.
Liefs en flexbox -
11 Maart 2015 - 23:32
Jip:
fijn zo een verhaal kunnen we helemaal met je mee leven! Wij kijken hier allemaal uit naar je foto's
Xxx jip -
12 Maart 2015 - 20:29
Simone:
HOI Sanne wat een spannende start op he t vliegveld. Leuk je blog! Veel succes daar en ook ik kijk uit
naar je foto' ps op mijn mobiel gedraagt deze site zich heel vreemd.De site springt alle kanten op en ik kan niet terug lezen wat ik schrijf ben bang voor veel fouten. excuus daarvoor. je blog lezen ging gelukkig prima en daar gaat het toch om.h -
16 Maart 2015 - 21:26
Elly:
Hoi Sanne,
Wat een leuk verslag, ik kijk al uit naar de volgende.
Ik mis wel de vrolijke noot in de Herbergier!!!
Groet van Elly.
-
22 Maart 2015 - 15:11
Jacqueline Daelmans:
waauw, wat een mooie jaloersmakende verhalen. Wat een buitenkansje om zo in die saneleving te kunnen stappen en te participeren met je kennis en enthousiasme. Geniet met volle teugen. Ben benieuwd naar je volgende verhaal.
Liefs
Jacq
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
