Vlechtjes, berg klimmen, en fake americans

Zo na een heerlijk weekje met mijn moeder, hans en gepke, een hele week thuis. Wat op zich ook wel lekker was, maar ook heerlijke frustraties met zich mee bracht.

Zondag waren we terug gekomen en veel was er nog niet aan het gebouw gebeurd, vergeleken met dinsdag dat we het weeshuis aan onze ouders hadden laten zien. Het probleem is het zand. We hebben namelijk zand nodig, om het cement mee te mengen, zodat we eindelijk die muur kunnen afmetselen. Maar het zand moet uit Ejura komen, en daarvoor moet je een auto huren met grote laadruimte. Nou dat hebben we dus gedaan, en ze zeggen dat het eraan komt. Maar er is nu al weer anderhalve week voorbij. Maar ja dat is allemaal deel ven de Ghanese cultuur. We hebben dus zelf maar het heft in handen genomen, en zijn gister zelf gaan bouwen! En nu heb ik spierpijn in mijn armen! We moesten gister zelf de grote bakstenen naar het huis dragen, wij met de kruiwagen, en natuurlijk onze hostmoeder op haar hoofd. Maar op deze manier was iedereen er mee betrokken en hielpen veel van de jongens ook mee. Ik heb dus gister de hele middag stenen gesjouwd, en muurtjes gelegd. De pastoor deed het metselwerk, en wij moesten de stenen leggen. Dat gebeurde midden op de dag, dan is het heel warm! Maar we hebben natuurlijk gewoon hard doorgewerkt. Ja ghnezen, blanke kunnen ook heus wel hun handen laten wapperen. Die ghanezen vinden dat werk altijd veel te zwaar voor ons, en denken dat wij dat niet aankunnen, wel dus! We hebben gister een hele kamer gemetseld! Ben wel trots op ons, en het is zo leuk dat iedereen er bij betrokken is. Maar de vraag blijft wel gaat dat zand nog komen, want nu kunnen we echt niet meer verder, en hebben we het zand dus echt nodig. Maar we houden hoop, en bidden natuurlijk (wij niet hoor). De broer van de pastoor komt nu ook helpen. Hij bouwt de rest van de muur met T&G hout, we hebben eerst een meter stenen muur, en dan komt het hout, ook doet hij het dak. Dus we hopen maar gewoon dat ze in ieder geval een dak hebben en dat de muren af zijn. Ik hou jullie ervan op de hoogte. Ik wil ook graag iedereen bedanken die al geld heeft gestord. Heel erg bedankt, we waarderen het heel erg! De bouw is dus weer gewoon begonnen, en het plan is weer op de rails, we stoppen ons bloed zweet en tranen (letterlijk) erin.

Dinsdag zijn we met Victoria en Amelia naar de kapper geweest. En jawel hoor, ik heb nu mooie vlechtjes, met artificial hair, in mijn haar. We waren er ´s ochtends om half 10 al, en het zou 2 uur duren. Eerst zijn we 2 kappers langsgegaan, en hebben we door heel ejura gelopen, tot we de juiste hadden gevonden. Toen moesten we het nephaar gaan kopen, om te laten beve3stigen aan ons haar. Heel gedoe, want we konden onze eigen haarkleur niet vinden. Ik had mijn kleur ongeveer gevonden, dus ik mocht als eerste yeah! Het duurde 3 uur! En deed soms wel pijn, maar wel een grappig resultaat. Eerst vond ik het verschrikkelijk, maar nu vind ik het wel grappig. Maar ik ga het niet mee naar huis nemen hoor, ik laat het de kinderen het er uit halen, zodat mijn haar weer moooi is als ik weer in Nederland ben. Maar goed het kostte dus samen 6 uur, om ons haar te vlechten.

Vrijdag zijn we met het hele gezin opgedoft en wel, met de auto (!) naar de moeder van de pastoor te gaan. We hebben de moeder ontmoet, en zijn oom met de blauwe ogen en zijn Nederlandse vrouw. Daarna hebben we ons weer omgekleed, want we zouden gaan zweten. Zijn moede3r leeft namelijk tussen 2 bergen. Wij zouden een van die bergen beklimmen. De berg die we hebben beklommen is heilig, mensen beklimmen de berg om te bidden. Onderweg hebben we dus veel geschreeuw gehoord, haha. Het was best zwaar, maar wel gezellig, en het resultaat was heel mooi, mooi uitzicht gezien! Daar hebben we de broer van de pastoor gezien, die het dak en de muren gaat bouwen. Wat hij tot nu toe heeft gebouwd hebben we gezien, en het zag er goed uit. Na van het uitzicht genoten te hebben gingen we weer naar beneden. Was wel lastiger dan naar boven, en ging niet zonder uit te glijden.. maar was leuk. Daarna gingen we weer terug naar Grandma en hebben we daar geluncht, voor het eerst met zijn allen, best grappig. Daar na zijn we weer terug naar huis gereden, was echt moe. Leuk dagje gehad!

Voordat we gister gingen bouwen, waren er eerst een paar Amerikanen komen binnen vliegen. Het was echt een groot circus, het was net of het weeshuis een attractie was, en ik was er een deel van. Die Amerikanen denken dat ze het wel even allemaal kunnen veranderen, en die arme kindjes kunnen helpen. Ten eerste deze kinderen zijn niet zielig, ze hebben het hartstikke goed, en ze zijn gelukkig. Het enige wat ik vind dat ze nodig hebben is beter onderwijs, voor een betere toekomst, en het gebouw wat wij nu aan het bouwen zijn voor de jongens. Er is niks mis met de faciliteiten, zoals de keuken en de manier waarop ze douchen, het is een deel van hun cultuur, wat ik geweldig vind, en dat willen ze veranderen! Belachelijk! Maar goed ze zijn van een organisatie JC´S place, een christelijke organisatie, en ze kwamen speciaal naar Ghana, om het weeshuis te bekijken, wat ze op het internet vonden. Ze kwamen, maakte wat foto´s en filmde alles, lunchden keken naar de kinderen terwijl ze aan het dansen waren, en toen waren ze weer weg. Ze gaan dus heel veel geld in dit weeshuis pompen, en dat is fijn voor ze, maar hoop dat de Amerikanen niet de overhand krijgen. Ze zijn zo nep! Carol zij I lo9ve you tegen de kinderen, en toen moesten de kinderen het tewrug zeggen verschrikkelijk, natuurlijk kreeg iedereen een knuffel, en kregen we te horen dat ze het heartbreaking vonden en er moest er zelfs een huilen toen ze het zag, zo belachelijk!

Volgende week ga ik fenneke bezoeken in Tamale. Verder is er hier niet echt meer een uitdaging, en niet veel meer te zien, maar wil het project wel afmaken. Nou dat was het wel weer, kan niet wachten tot ik weer thuis ben!

Dikke kus